مدح و ولادت امام محمد باقر علیه‌السلام
در خانه سلطان ولا حـضرت سجـاد پنـجـم قـمـر برج هُدی گـشته نمـایان آمد به جهان نور خـدا حضرت باقـر تابـید به دلهـا ز رخـش پـرتـو ایـمان ای عـالـمـیان در نظر شیـعـۀ حـیـدر از مقـدم او چهـرۀ عـالـم شده خـندان عالـم نشود قـیـمت یک تار ز مویش لایق نـبـود نـذر قـدومش بـشود جـان تبریک بگوئید به هم وقت سرور است بلـبل به بر گـل شده امروز خـرامان او آمـده تا آنکه شـود باعـث رحـمت دلها ز صفای قـدمش گـشته چراغان آمد به جهان آنکه شکافنده عـلم است در حـوزه دین می‌شود علامۀ دوران این است هـمان آیت عـضـمای الهـی مـثـل پــدرش آیـنـۀ دیـگـر سـبـحــان در بحر ولا گـوهـر ارزنده عـصمت حاشا که به گردش برسد لؤلؤ و مرجان در صورت و سیرت مثلش را نتوان یافت بر خاک رهش بوسه زند حوری و غلمان بـر مـنـکـر آیـات خـداونـد بـگـوئـیـد آیـات خـدا را به جـهـان آمده برهـان در آیـۀ تطـهـیر بـجـو مدح و ثـنـایش جزعترت او نیست کسی ناطق قرآن نوزاد مگـو بر هـمگان پیـر طریقـت از لعـل لب او بشنو صحبت عـرفان بی‌پـیـر به مـقـصد نرسد راه طریقت خود سر نشود کس مَثَل بوذر و سلمان بر شـمع تـولاش چو پـروانه نپـیـچـد بیهوده شود طاعت یک عمر مسلمان ای آنکه گره خورده به صد مسئله کارت صد مسئله با یک نظرش می‌شود آسان تا زاد گهـش شهـر مدینه برسد کاش آوازه شـعـر حـسن از کـشور ایـران |